توآسمانی و من ریشه درزمین دارم

همیشه فاصله ای هست،دادازین دارم

قبول کن که گذشت ست کارمن ازاشک

که سالهاست به تنهایی ام یقین د ارم

تونیزدغدغه ات ازدقایقت پیداست

مراببخش اگرچشم نکته بین دارم

بخوان وپاک کن و اسم خویش رابنویس

به دفترغزلم هرچه نقطه چین دارم

کسی هنوزعیارتوراتفهمیده ست

منم که ازتوبه اشعارخودنگین دارم

بذارتازشارع می خانه بگذریم

کزبهرجرعه ای همه محتاج این دریم

روزنخست چون دم رندی زدیم و عشق

شرط آن بودکه جز ره آن شیوه نسپریم

جایی که تخت و مسندجم می رود به باد

گرغم خوریم خوش نبودبه که می خوریم

تابوکه دست درکمراوتوان زدن

درخون نشسته چویاقوت احمریم

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

باخاک کوی دوست به فردوس ننگریم

چون صوفیان به حالت و رقص اندمقتدا

مانیزهم به شعبده دستی برآوریم

ازجرعه ی توخاک زمین درّ ولعل یافت

بیچاره ماکه پیش توازخاک کمتریم

حافظ چوره به کنگره ی خاک وصل نیست

باخاک آستانه ی این دربه سربریم

صوفی بیاکه خرقه ی سالوس برکشیم

وین نقش زرق راخط بطلان بسرکشیم

نذروفتوح صومعه دروجه می نهیم

دلق ریابه آب خرابات برکشیم

فردااگرنه روضه ی رضوان به مادهند

غلمان زروضه حوزجنت بدرکشیم

بیرون نهیم سرخوش وازبزم صوفیان

غارت کنیم باده وشاهدببرکشیم

عشرت کنیم ورنه به حسرت کشندمان

روزی که رخت جان به جهانی دگرکشیم

سرخداکه درتتق غیب منزوی ست

مستانه اش نقاب زرخساربرکشیم

کوجلوه ای زابروی او تاچوماه نو

گوی سپهردرخم چوگان زرکشیم

حافظ نه حدّماست چنین لاف هازدن

پای ازگلیم خویش چرابیشترکشیم؟

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم

راحت جان طلبم وزپی جانان بروم

گرچه دانم که به جایی نبردراه غریب

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

دلم ازوحشت زندان سکندربگرفت

رخت بربندم و تاملک سلیمان بروم

چوصباباتن بیمارودل بی طاقت

به هواداری آن سروخرامان بروم

درره او چو قلم گربه سرم بایدرفت

بادل زخم کش و سینه ی گریان بروم

به هواداری او ذره صفت رقص کنان

تالب چشمه ی خورشیددرخشان بروم

نذرکردم گرازین غم به درآیم روزی

تادم میکده شادان و غزلخوان بروم

تازیان راغم احوال گرانباران نیست

پارسایان مددی تاخوش وآسان بروم

ورچوحافظزبیابان نبرم ره بیرون

همره کوکبه ی آصف دوران بروم.....

هرکه راباخط سبزت سرسوداباشد

پای ازین دایره بیرون ننهدتاباشد

من چوازخاک لحدلاله صفت برخیزم

داغ سودای توام سرهویداباشد

توخودای گوهریکدانه کجایی آخر

کزخمت دیده ی مردم همه دریاباشد

ازبن هرمژه ام آب روانست بیا

اگرت میل لب جوی و تماشاباشد

چون گل و می دمی ازپرده برون آی ودرآ

که دگرباره ملاقات نه پیداباشد

ظل ممدودخم زلف توام برسرباد

کاندرین سایه قرار دل شیداباشد

چشمت ازنازبه حافظ نکندمیل آری

سرگرانی صفت نرگس رعناباشد

دوش درحلقه ی ماقصه ی گیسوی توبود

تادل شب سخن ازسلسله ی موی تو بود

دل که ازناوک مژگان تودرخون می گشت

بازمشتاق کمانخانه ی ابروی توبود

هم عفاالله صباکزتوپیامی می داد

ورنه درکس نرسیدیم که ازکوی تو بود

عالم ازشوروشرعشق خبرهیچ نداشت

فتنه انگیزجهان غمزه ی جادوی توبود

من سرگشته هم ازاهل سلامت بودم

دام راهم شکن طره ی هندوی توبود

بگشابندقباتابگشایددل من

که گشادی که مرابودزپهلوی توبود

به وفای تو که برتربت حافظ بگذر

کزجهان می شد ودرآرزوی روی توبود

دوش می آمدورخساره برافروخته بود

تاکجابازدل غمزده ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه ی شهرآشوبی

جامه ای بودکه برقامت اودوخته بود

جان عشاق سپندرخ خودمی دانست

وآتش چهره بدین کاربرافروخته بود

گرچه می گفت که زارت بکشم میدیدم

که نهادش نظری بامن دلسوخته بود

دل بسی خون به کف آوردولی دیده بریخت

الله الله که تلف کردوکه اندوخته بود

یارمفروش به دنیا که بسی سودنکرد

آنکه یوسف به زر ناصره بفروخته بود

گفت و خوش گفت بروخرقه بسوزان حافظ !

یارب این قلب شناسی زکه آموخته بود؟

سفراستگاه

قطارمی رود....

تو میروی....

تمام ایستگاه می رود....

ومن چقدرساده ام که سال های سال

درانتظارتو..

کناراین قطار رفته ایستاده ام

وهمچنان

به نرده های ایستگاه رفته تکیه داده ام.....