یه شعر خاطره انگیز از سعدی....

ای ساربان آهسته رو کارام جانم می رود

وان دل که با خود داشتم بادلستانم می رود

من مانده ام مهجور از او درمانده و رنجور ازو

گوییکه نیشی دور از او در استخوانم می رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم نیش درون

پنهان نمی ماند که خون بر آستانم می رود

محمل بدار ای ساربان تندی مکن باکاروان

کز داغ آن سرو روان گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان

دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود

برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم

چون مجمری پرآتشم کزسر دخانم می رود

باآن همه بیداد او وین عهد بی بنیاد او

در سینه دارم یاد او یا بر زبانم می رود

بازآی و بر چشمم نشین ای دلستان نازنین

کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می رود

شب تا سحر می نغنوم واندرز کس می نشنوم

وین ره نه قاصد می روم کز کف عنانم می رود

گفتم بگریم تا ابل چون خر فرو ماند به گل

این نیز نتوانم که دل باکاروانم می رود

صبر وصال یار من برگشتن دلدار من

گرچه نباشد کار من هم کار ازانم می رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

سعدی فغان از دست ما لایق نبود ای بی وفا

طاقت نمی آرم جفا کار از فغانم می رود