سلام.تا به این فکر کردین که اولین کسی که به طور علنی شعر نو رو سر زبونا انداخت چه جرات بالایی داشته؟درست تو اوج روزایی که سبک های فاخری مثل خراسانی و عراقی در اوج رونق بودن......

فکرشو بکنید...کنار بزرگایی مثل بهار.فروزانفرو.......حتی بیان اینکه سبک های قدیمی می تونن در کنار سبک جدید به کار خودشون ادامه بدن جرات زیادی می خواسته.چه برسه به اینکه بیای تو مجمع شعرا یه شعر خفنی مثل آی آدمها رو داد بزنی که پره از کنایه ها و ترکیبات و نماد های نا مانوس برای شعران اون زمان...

تا جایی که بدیع الزمان فروزانفر از شدت خنده نتونه خودشو کنترل کنه و بره زیر میز تا یواشکی بخنده!!!!

چیه؟!تعجب کردید؟

باور کنید یه همچین اتفاقی افتاده...

حالا فهمیدید چرا می گم نیما با دل و جرات بوده؟!

پس به افتخار شعر نو و نیما هیپ هیپ .هورررررررررررا