حسب حالی ننوشتی و شدایامی چند

محرمی کوکه فرستم به تو پیغامی چند

مابدان مقصدعالی نتوانیم رسید

هم مگرپیش نهدلطف شماگامی چند

چون می اززخم به سبو رفت وگل افکندنقاب

فرصت عیش نگه داروبزن جامی چند

قندآمیخته باگل نه علاج دل ماست

بوسه ای چندبرآمیزبه دشنامی چند

زاهدازکوچه ی رندان به سلامت بگذر

تاخرابت نکندصحبت بدنامی چند

عیب می جمله بگفتی هنرش نیزبگو

قی حکمت نکن ازبهردل عامی چند

ای گدای خرابات!خدایارشماست

چشم انعام نداریدزانعامی چند

پیرمی خانه چه خوش گفت به دردی کش خویش

که مگوحال دل سوخته باخامی چند

حافظ ازشوق رخ مهرفروغ توبسوخت

کامگارا!نظری کن سوی ناکامی چند

بعدازین دست من و دامن آن سروبلند

که به بالای چمان ازبن و بیخم برکند

حاجت مطرب و می نیست تو برقع بگشا

که برقص آوردمآتش رویت چو سپند

هیچ رویی نشود آینه ی حجله ی بخت

مگرآن روی که مالنددرآن سمّ سمند

گفتم اسرارغمت هرچه بودگومیباش

صبرازین بیش ندارم چه کنم؟تاکی؟چند؟

مکش ان آهوی مشکین مراای صیّاد

شرم ازآن چشم سیه دارومبندش به کمند

من خاکی که ازین درنتوانم برخاست

ازکجابوسه زنم برلب آن سروبلند؟

باز مستان دل ازآن گیسوی مشگین حافظ

زانکه دیوانه همان به که اندربند

مادرس سحربردرمی خانه نهادیم

محصول دعادرره جانانه نهادیم

درخرمن صدزاهدعاقل زندآتش

این داغ که مابردل دیوانه نهادیم

سلطان ازل گنج غم عشق به ماداد

تاروی درین منزل ویرانه نهادیم

دردل ندهم ره پس ازین مهربتان را

مهرلب او بردراین خانه نهادیم

درخرقه ازین بیش منافق نتوان بود

بنیادازین شیوه ی رندانه نهادی

مچون می رود این کشتی سرگشته که آخر

جان درسرآن گوهریکدانه نهادیم

امنته لله که چومابی دل و دین بود

آن راکه لقب عاقل و فرزانه نهادیم

قانع به خیالی زتوبودیم چوحافظ

یارب چه گداهمت و بیگانه نهادیم!

بذارتازشارع می خانه بگذریم

کزبهرجرعه ای همه محتاج این دریم

روزنخست چون دم رندی زدیم و عشق

شرط آن بودکه جز ره آن شیوه نسپریم

جایی که تخت و مسندجم می رود به باد

گرغم خوریم خوش نبودبه که می خوریم

تابوکه دست درکمراوتوان زدن

درخون نشسته چویاقوت احمریم

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

باخاک کوی دوست به فردوس ننگریم

چون صوفیان به حالت و رقص اندمقتدا

مانیزهم به شعبده دستی برآوریم

ازجرعه ی توخاک زمین درّ ولعل یافت

بیچاره ماکه پیش توازخاک کمتریم

حافظ چوره به کنگره ی خاک وصل نیست

باخاک آستانه ی این دربه سربریم

صوفی بیاکه خرقه ی سالوس برکشیم

وین نقش زرق راخط بطلان بسرکشیم

نذروفتوح صومعه دروجه می نهیم

دلق ریابه آب خرابات برکشیم

فردااگرنه روضه ی رضوان به مادهند

غلمان زروضه حوزجنت بدرکشیم

بیرون نهیم سرخوش وازبزم صوفیان

غارت کنیم باده وشاهدببرکشیم

عشرت کنیم ورنه به حسرت کشندمان

روزی که رخت جان به جهانی دگرکشیم

سرخداکه درتتق غیب منزوی ست

مستانه اش نقاب زرخساربرکشیم

کوجلوه ای زابروی او تاچوماه نو

گوی سپهردرخم چوگان زرکشیم

حافظ نه حدّماست چنین لاف هازدن

پای ازگلیم خویش چرابیشترکشیم؟

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم

راحت جان طلبم وزپی جانان بروم

گرچه دانم که به جایی نبردراه غریب

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

دلم ازوحشت زندان سکندربگرفت

رخت بربندم و تاملک سلیمان بروم

چوصباباتن بیمارودل بی طاقت

به هواداری آن سروخرامان بروم

درره او چو قلم گربه سرم بایدرفت

بادل زخم کش و سینه ی گریان بروم

به هواداری او ذره صفت رقص کنان

تالب چشمه ی خورشیددرخشان بروم

نذرکردم گرازین غم به درآیم روزی

تادم میکده شادان و غزلخوان بروم

تازیان راغم احوال گرانباران نیست

پارسایان مددی تاخوش وآسان بروم

ورچوحافظزبیابان نبرم ره بیرون

همره کوکبه ی آصف دوران بروم.....

هرکه راباخط سبزت سرسوداباشد

پای ازین دایره بیرون ننهدتاباشد

من چوازخاک لحدلاله صفت برخیزم

داغ سودای توام سرهویداباشد

توخودای گوهریکدانه کجایی آخر

کزخمت دیده ی مردم همه دریاباشد

ازبن هرمژه ام آب روانست بیا

اگرت میل لب جوی و تماشاباشد

چون گل و می دمی ازپرده برون آی ودرآ

که دگرباره ملاقات نه پیداباشد

ظل ممدودخم زلف توام برسرباد

کاندرین سایه قرار دل شیداباشد

چشمت ازنازبه حافظ نکندمیل آری

سرگرانی صفت نرگس رعناباشد

دوش درحلقه ی ماقصه ی گیسوی توبود

تادل شب سخن ازسلسله ی موی تو بود

دل که ازناوک مژگان تودرخون می گشت

بازمشتاق کمانخانه ی ابروی توبود

هم عفاالله صباکزتوپیامی می داد

ورنه درکس نرسیدیم که ازکوی تو بود

عالم ازشوروشرعشق خبرهیچ نداشت

فتنه انگیزجهان غمزه ی جادوی توبود

من سرگشته هم ازاهل سلامت بودم

دام راهم شکن طره ی هندوی توبود

بگشابندقباتابگشایددل من

که گشادی که مرابودزپهلوی توبود

به وفای تو که برتربت حافظ بگذر

کزجهان می شد ودرآرزوی روی توبود

دوش می آمدورخساره برافروخته بود

تاکجابازدل غمزده ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه ی شهرآشوبی

جامه ای بودکه برقامت اودوخته بود

جان عشاق سپندرخ خودمی دانست

وآتش چهره بدین کاربرافروخته بود

گرچه می گفت که زارت بکشم میدیدم

که نهادش نظری بامن دلسوخته بود

دل بسی خون به کف آوردولی دیده بریخت

الله الله که تلف کردوکه اندوخته بود

یارمفروش به دنیا که بسی سودنکرد

آنکه یوسف به زر ناصره بفروخته بود

گفت و خوش گفت بروخرقه بسوزان حافظ !

یارب این قلب شناسی زکه آموخته بود؟