بعدازین دست من و دامن آن سروبلند

که به بالای چمان ازبن و بیخم برکند

حاجت مطرب و می نیست تو برقع بگشا

که برقص آوردمآتش رویت چو سپند

هیچ رویی نشود آینه ی حجله ی بخت

مگرآن روی که مالنددرآن سمّ سمند

گفتم اسرارغمت هرچه بودگومیباش

صبرازین بیش ندارم چه کنم؟تاکی؟چند؟

مکش ان آهوی مشکین مراای صیّاد

شرم ازآن چشم سیه دارومبندش به کمند

من خاکی که ازین درنتوانم برخاست

ازکجابوسه زنم برلب آن سروبلند؟

باز مستان دل ازآن گیسوی مشگین حافظ

زانکه دیوانه همان به که اندربند