بذارتازشارع می خانه بگذریم

کزبهرجرعه ای همه محتاج این دریم

روزنخست چون دم رندی زدیم و عشق

شرط آن بودکه جز ره آن شیوه نسپریم

جایی که تخت و مسندجم می رود به باد

گرغم خوریم خوش نبودبه که می خوریم

تابوکه دست درکمراوتوان زدن

درخون نشسته چویاقوت احمریم

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

باخاک کوی دوست به فردوس ننگریم

چون صوفیان به حالت و رقص اندمقتدا

مانیزهم به شعبده دستی برآوریم

ازجرعه ی توخاک زمین درّ ولعل یافت

بیچاره ماکه پیش توازخاک کمتریم

حافظ چوره به کنگره ی خاک وصل نیست

باخاک آستانه ی این دربه سربریم