هرکه راباخط سبزت سرسوداباشد

پای ازین دایره بیرون ننهدتاباشد

من چوازخاک لحدلاله صفت برخیزم

داغ سودای توام سرهویداباشد

توخودای گوهریکدانه کجایی آخر

کزخمت دیده ی مردم همه دریاباشد

ازبن هرمژه ام آب روانست بیا

اگرت میل لب جوی و تماشاباشد

چون گل و می دمی ازپرده برون آی ودرآ

که دگرباره ملاقات نه پیداباشد

ظل ممدودخم زلف توام برسرباد

کاندرین سایه قرار دل شیداباشد

چشمت ازنازبه حافظ نکندمیل آری

سرگرانی صفت نرگس رعناباشد