دوش درحلقه ی ماقصه ی گیسوی توبود

تادل شب سخن ازسلسله ی موی تو بود

دل که ازناوک مژگان تودرخون می گشت

بازمشتاق کمانخانه ی ابروی توبود

هم عفاالله صباکزتوپیامی می داد

ورنه درکس نرسیدیم که ازکوی تو بود

عالم ازشوروشرعشق خبرهیچ نداشت

فتنه انگیزجهان غمزه ی جادوی توبود

من سرگشته هم ازاهل سلامت بودم

دام راهم شکن طره ی هندوی توبود

بگشابندقباتابگشایددل من

که گشادی که مرابودزپهلوی توبود

به وفای تو که برتربت حافظ بگذر

کزجهان می شد ودرآرزوی روی توبود