صداکن مرا

صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی ست

که درانتهای صمیمیت حزن می روید

درابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیاتابرایت بگویم چه انداره تنهایی من بزرگ است

وتنهایی من شبیه شبیه خون حجم توراپیش بینی نمی کرد

وخاصیت عشق اینست

کسی نیست..

بیازندگی رابدزدیمآنوقت

میان دودیدارقسمت کنیم

بیاباهم ازحالت سنگ چیزی بفهمیم

بیازودترچیزهاراببینیم

ببین عقربک های فواره درصفحه ی ساعت حوض

زمان رابه گردی بدل میکنند

بیاآب شومثل یک واژه درسطرخاموشی ام

بیاذوب کن درکف دست من جرم نورانی عشق را

مراگرم کن

(ویک بارهم دربیابان کاشان هواابرشد

وباران تندی گرفت

وسردم شدآنوقت درپشت یک سنگ

اجاق شقایق مراگرم کرد)

دراین کوچه هایی که تاریک هستند

من ازحاصل ضرب تردیدوکبریت می ترسم

من ازسطح سیمانی قرن می ترسم

یباتانترسم من ازشهرهایی که خاک سیاشان

چراگاه جرثقیل است

مرابازکن مثل یک دربه روی هبوط گلابی دراین عصر

معراج پولاد

مراخوب کن مثل یک شاخه دور ازشب اصطکاک فلزات

اگرکاشف معدن صبح آمد صداکن مرا

ومن درطلوع گل یاسی ازپشت انگشت های تو بیدارخواهم شد

وان وقت

حکایت کن ازبمب هایی که من خواب بودم وافتاد

حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم وتر شد

بگوچند مرغابی از روی دریاپریدند

درآن گیروداری که چرخ زره پوش

ازروی رویای کودک گذر داشت

قناری نخ زرداوازخدرا

به پای چه احساس آسایشی بست؟

بگودربنادرچه اجناس معصومی ازراه وارد شذ؟

چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد؟

چه ادراکی ازطعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید؟

وآن وقت من مثل ایمانی ازتابش استواگرم

ترادرسراغاز یک باغ خواهم نشانید....

سهراب سپهری