چند بند زیبا از سهراب سپهری...

قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه ی اشکال

وعشق ...تنها عشق...

ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس...(منظومه ی مسافر)

دچار یعنی عاشق..

وفکر کن که چه تنهاست اگر ماهی کوچک

دچار آبی دریای بیکران باشد....(منظومه ی مسافر)

دیده ام گاهی در تب ماه می آید پایین

می رسد دست به سقف ملکوت

دیده ام سهره بهتر می خواند

گاه زخمی که به پاداشته ام

زیر و بم های زمین را به من آموخته است...(منظومه ی صدای پای آب)

ویک بار هم در بیابان کاشان هوا ابر شد

وباران تندی گرفت

وسردم شد و

آنوقت در پشت یک سنگ

اجاق شقایق مرا گرم کرد..(به باغ همسفران)

پشت هیچستان چتر خواهش بازست

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود

زنگ باران به صدا می آید(واحه ای در لحظه)

زندگی یعنی یک سار پرید

از چه دلتنگ شدی؟

دلخوشی ها کم نیست...(جنبش واژه ی زیست)

تو اگر در طپش باغ خدارا دیدی

همت کن و بگو

ماهی ها حوض شان بی آب ست....(پیغام ماهی ها)

یاد من باشد باشدتنها هستم

ماه بالای سر تنهایی ست...(غربت)

ساه باشیم..

چه در باجه ی بانک چه در زیر درخت..(منظومه ی صدای پای آب)

ونترسیم از مرگ...

مرگ پایان کبوتر نیست..

مرگ وارونه ی یک زنجره نیست

مرگ در ذهن اقاقی جاریست..(منظومه ی صدای پای آب)

باد می رفت به سر وقت چنار

من به وقت خدا می رفتم....(پیغام ماهی ها)

گوش کن...جاده صدا می زند ازدور قدم های ترا

چشم تو زینت تاریکی نیست..

پلک ها را بتکان کفش به پا کن و بیا..

وبیا تا آنجا که پر ماه به سرانگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو.........(شب تنهایی خوب)

بهترین چیز رسیدن به نگاهی ست

که از حادثه ی عشق تر است...(شب تنهایی خوب)

درآب های جهان قایقیست

ومن مسافر قایق

هزاران سال ست

سرود زنده ی دریانوردان کهن را می خوانم

وپیش می رانم...(منظومه ی مسافر)

ونوش داروی اندوه....

صدای خالص اکسیر می دهد این نوش..(منظومه ی مسافر)