چرارمان های عامه پسند وطنی دربازارهای جهانی و بین المللی محلی ازاعراب ندارند؟

تاحالافکر کردید چرارمان های عامه پسند وبفروشی مثل روزهای خاکستری-حریم عشق-بامدادخمار-دالان بهشت-گندم-شیرین-رکساناو...که اینهمه تو کشورمون مورد تحویل(!)واقع می شن وقتی اسم بازار جهانی میاد فقط سکوت می کنن؟                                                 

چراادبیات داستانی ما برخلاف شعروشاعری رونق چندانی نداره؟چرا بین کتابهای پرفروش و معروف جهانی اسمی از یک کتاب ایرانی دیده نمی شه؟چرا رمانهای ایرانی حتی به یک زبون خارجی هم ترجمه نمی شن؟اما در عوض انقدر بین عوام طرفدار پیدا می کنن که از هرکسی درموردشون بپرسی کلی حرف برای گفتن داره و انقدر بعضی هاشون اسم نویسنده ش رو سر زبونا می ندازه که نویسنده بیچاره فکر می کنه چه شق القمری کرده!

من فکر می کنم در درجه ی اول انگشت اتهام باید به سمت ما نشونه گرفته بشه.....چرا؟چون با استقبالی که از این رمان ها-که اغلب هم سطح نازلی دارند-می کنیم به نویسندگان اینطور القا می شه که سطح فکری مخاطباشون در همین حده –که معمولا هم هست!!!- وسعی نمی کنند سطح کارهاشون رو بالا ببرند.

اما وقتی به طور کلان تر نگاه می کنیم می بینیم که خیلی هم اینطور نیست.چرا؟خب چون رمانهای سطح بالا توی کشورمون طرفدارای زیادی دارن.درصد زیادی از کتابخونا دست کم چندتا از کارهای فاخر ادبی رو خوندند.که اتفاقا توشون از تکنیک های پیشرفته ی ادبی استفاده شده.مثل خوشه های خشم جان اشتاین بک.یا آثار محکمی مثل مسخ-کوری و....

پس اشکال از کجاست؟از نویسنده ها یا خواننده ها؟قضاوت با خودتون...